Ο Δήμος Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης βρέχεται από τα καταγάλανα νερά του Κορινθιακού Κόλπου και στέκει στους πρόποδες της Ζήρειας (2.736μ.) διαμορφώνοντας ένα ανάγλυφο αντιθέσεων. Η ποικιλία αυτή σε συνδυασμό με τη κομβική τοποθεσία του – στη μέση της διαδρομής Αθήνα – Πάτρα, κάνει την περιοχή έναν εξαιρετικό τουριστικό προορισμό για όλο το χρόνο.
Οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν μια χαλαρή βόλτα, κατά μήκος της παραλίας, με θέα τη «Μικρή Μεσόγειο», ή να ζήσουν την περιπέτεια των ορεινών δραστηριοτήτων στο φυσικό τοπίο του βουνού.
Το κατάφυτο αισθητικό δάσος του «Πευκιά» χαρίζει απλόχερα τη σκιά του στους περιπατητές που θέλουν να γνωρίσουν το «Πράσινο Ακρογιάλι της Πατρίδας», το οποίο λάτρεψε ο Κ. Καρυωτάκης και έχτισε την εξοχική του κατοικία ο Αγγ. Σικελιανός. Από την άλλη, τα γραφικά μονοπάτια της χαράδρας της Φλαμπουρίτσας στα Τρίκαλα Κορινθίας καλούν τους λάτρεις της φύσης να εξερευνήσουν το μυθικό βουνό του Ερμή και τον τόπο της βυζαντινής οικογένειας των Νοταραίων. Το μαγευτικό φυσικό τοπίο του Δήμου συμπληρώνουν τα γραφικά ορεινά χωριά της Ευρωστίνης όπως η Ζάχολη με το Ρέμα των Μύλων και ο Πύργος με τον ιστορικό Πύργο του Κορδή.

Μυθολογία

Κατά τη μυθολογία, στο Μαύρο όρος, που είναι τα Χελυδορέα Όρη των αρχαίων Ελλήνων, οδήγησε ο νεαρός Ερμής τα κλεμμένα βόδια του θεού Απόλλωνα και σ’ αυτό βρήκε τη χελώνα, στο κέλυφος (χέλυς) της οποίας τέντωσε χορδές, κατασκευάζοντας έτσι την πρώτη λύρα, την οποία τελικά προσέφερε στον Απόλλωνα, ώστε να εξιλεωθεί για την κλοπή.

Ιστορία

Την ονομασία του το Ξυλόκαστρο την πήρε από έναν ξύλινο στρατώνα που βρισκόταν σε λόφο κοντά στον ποταμό Σύθα, και λειτουργούσε ώς παρατηρητήριο. Από εκεί η φρουρά είχε οπτική επαφή με τα κάστρα του Ζεμενού και της Πελλήνης, μπορούσε να ελέγχει κάθε κίνηση στον Κορινθιακό κόλπο, να εποπτεύει το λιμάνι των Αριστοναυτών και να ενημερώνει με σήματα καπνού την διοίκηση των παραπάνω κάστρων. Οι ντόπιοι, στον ξύλινο αυτό στρατώνα – παρατηρητήριο, έδωσαν την ονομασία «Ξύλινο κάστρο», και όλη η γύρω περιοχή ονομάστηκε Ξυλόκαστρο. Τον 18ο αιώνα το Ξυλόκαστρο, ο Οξώκαμπος, όπως λεγόταν τότε, είχε λίγα σπίτια που χρησίμευαν περισσότερο ως αποθήκες προϊόντων και ανήκαν σε Τρικαλίτες. Η περιοχή ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος σκεπασμένη με πυκνό δάσος από πεύκα και σχίνα, Ο σημερινός Πευκιάς του Ξυλοκάστρου είναι λείψανο του δάσους εκείνου.

Η ευρύτερη περιοχή της Ευρωστίνης , αποτέλεσε κομβικό σημείο τόσο κατά τα Ρωμαικά Βυζαντινά Έτη και κατά την Ενετοκρατία όσο και στην Επανάσταση του 1821 . Στην περιοχή υπήρξαν αρκετοί κλέφτες και αρματολοί και ανάμεσα τους ο Ζαχουλίτης ή Ζίνης Χρήστος, και ο Παναγιωτάκης Γεραρής. Απόδειξη ότι στη περιφέρεια αυτή έδρασε η κλεφτουριά είναι οι πολλές κρυψώνες και σπηλιές που υπάρχουν.
Η Ζάχολη πυρπολήθηκε δυο φορές, μία το 1823 λόγω της ρήξεως που ξέσπασε μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών και μία το 1825 από το πέρασμα του Ιμπραήμ Πασά κατά το οποίο οι κάτοικοι σώθηκαν γιατί κρύφτηκαν στις γύρω σπηλιές.
Μετά το 1828 και την ανακήρυξη της Ελλάδας ως ανεξάρτητου κράτους η περιοχή έγινε γρήγορα αξιόλογο επαρχιακό κέντρο με ακμάζουσα κτηνοτροφία και γεωργία.
Κατά τα έτη 1923-1940 το Δερβένι γνώρισε μεγάλη εμπορική ακμή με καράβια να φεύγουν με εμπορεύματα κατευθείαν από το Δερβένι για το εξωτερικό.